XV Festival Internacional de Títeres Galicreques

Como todas as mañás, Amets e Colmillo emprenden o camiño ao cole. Pero un día ocorre algo estraño: un eclipse, unha mochila que cobra vida e un neno con súper poderes que fará o que sexa para rescatar ao seu amigo can das fauces dun monstro. Con este segredo incrible, Súper Amets vivirá unha marabillosa aventura xunto ao inseparable Colmillo.

Dúas xeneralas e dúas correos percorren as rúas dacabalo dando vivas e facendo os seus atranques.

Atención, donas e cabaleiros, digan todos a unha voz:
Viva a xente de Santiago e toda a súa familia!
Viva!!!
Viva a xente que nos rodea e mira!
Viva!!!
Viva a música e siga!
Viva!!!

A un teatro á italiana vai chegando o público, que toma asento nos seus palcos. Sona o timbre e comeza o V acto da ópera “Romeo e Xulieta” de Gounod. Ao remate, unha voz radiofónica anuncia que se representará un crime que sucedeu na Scala de Milán nunha función desta ópera. A partir deste momento, todo un xogo de intrigas, de vaidades e diferencia de clases aparece ante o espectador. O traballo escénico amosa a dobre visión dunha mesma escena: dunha banda dende o punto de vista do público e, doutra, do que realmente ocorre entre caixas, no escenario.

“Home” é unha obra de monicreque bunraku e máscara que nos traslada o drama de Alón, un pensionista pobre e solitario ao que queren botar do seu pequeno piso de toda a vida. Baseada nun caso verídico, expón un conflito que se dá a diario en calquera gran cidade do mundo. “Home”, acción silenciosa, dálle voz a quen carece de forza para facerse oír. É unha viaxe máxica e surrealista pola vida de quen o perdeu case todo. Esta comedia dramática (ou drama cómico) propón unha reflexión crítica sobre o Estado do Benestar e o problema da xentrificación. “Home”, silencioso berro de protesta contra o desafiuzamento dos máis débiles en aras das implacables leis do Mercado, é unha metáfora poética e visual sobre o ser que desde arriba dirixe os movementos das nosas vidas.

A pallasa Hula recibe unha carta –antiga modalidade de comunicación– na que o monicreque Piollo convídaa a participar nunha aventura que podería convertelos en heroes. O único que han de facer é salvar o planeta Terra dun inimigo infinitamente máis poderoso que eles: o Quecemento Global. Pero quizais é unha tarefa demasiado grande para só dous heroes. Quizais necesitarán o pequeno esforzo cotián de numerosos heroes anónimos…

Cinco pezas breves compoñen o percorrido: “El Fantasma” y “El tío y la sobrina” de Javier Villafañe; “El astrólogo y la niña” de César López Ocón; “Los cuernos de don Friolera” de Valle-Inclán e “El Mago del sombrero negro” de Eduardo Di Mauro. En case todos os relatos aparece o tema dos celos produto de infidelidades. Estes diálogos en fino verso mostran unha pincelada de cada un dos mestres titiriteiros mencionados.

Baseada en “Historias de cronopios y famas”, chega esta coprodución internacional que pon en escena a fantástica historia de Julio Cortázar, que tanta influencia tivo na literatura moderna. Máis de 40 bonecos en escena, con música en directo e unha gran exhibición escenográfica para vivir esta aventura de Esperanzas, Famas e Cronopios.

Todo parece transcorrer coma sempre: a mamá de Carapuchiña pídelle que vaia a casa da súa avoa… ata que irrompe na historia o lobiño Juan, fillo do Lobo feroz, quen a pesar das leccións do seu pai non logra ser o temible lobo que habita no bosque. E por se isto fose pouco, goza da compañía e a tenrura dunha avoa que o espera para lerlle historias e dunha nena, Carapuchiña Vermella, a quen se supón debe devorar e de quen acaba sendo moi bo amigo.

Noa ten dous anos. Durmiu en casa da avoa Krotxe e o avó Bombino. Cando esperta revive con eles os seus recordos filmados de xiras polo ancho mundo. A hora de comer transfórmase nunha opereta italiana que celebra o bo comer e o bo… o que vén logo. Despois hai que ordenar a sala… ordenando e desordenando xorden paisaxes extraordinarias: un mar marabilloso, gaivotas, quenllas, un peixe globo e unha balea. O barco de Noa pode voar e sobe moi alto, aventúrase polo espazo infinito e, flotando, flotando, chega a hora de durmir para Noa e os seus avós.
Ui, ui, ui!!! Que día tan estupendo!

Cando o oso espertou dun longo soño todo ao seu arredor cambiara: o bosque, a herba, as árbores e as flores; todo desaparecera. Mentres el durmía, uns homes construíron unha gran fábrica no lugar onde estaba o bosque. Os directivos da empresa aseguran que o oso é un home e insisten en poñelo a traballar. Así comezan as aventuras de “O oso que non o era”. Un fermoso conto que nos fala da incapacidade de recoñecer ao outro na súa diferenza, pero tamén do enfrontamento entre o que chamamos progreso e a conservación da contorna ecolóxica.